13 Μαρ 2017

"Ανήκομεν εις την Δύσιν";


(Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο Μαρτίου 2017 του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΚΟΣΜΟΥ)

Η φράση αυτή (χωρίς το ερωτηματικό), απασχόλησε υπέρ του δέοντος τους Έλληνες μεταπολιτευτικά, ειπωμένη από έναν άνθρωπο ο οποίος ενταφίασε με το περίφημο και προδοτικό "η Κύπρος κείται μακράν", την μαρτυρική μεγαλόνησο. Προκαλώντας δηλαδή με την απραξία του τον Αττίλα 2, δίνοντας ύπουλη και προδοτική μαχαιριά στις γεωγραφικές αλλά και πραγματικές "Θερμοπύλες" της Δύσης.
Αυτογκόλ από τα αποδυτήρια, δηλαδή, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Είναι άλλωστε σύνηθες, για να μην πω μόνιμο, το φαινόμενο της αυτοαναίρεσης θεωριών, πιστεύω και ιδεολογιών, ολοκλήρου του πολιτικού συστήματος στα μεταπολιτευτικά χρόνια, η οποία κορυφώνεται ιδιαιτέρως στις μέρες μας.
Η δήλωσή του όμως αυτή, η οποία μπορεί να προκαλέσει άπειρες συζητήσεις, αντεγκλήσεις και διαφωνίες, περιέχει ψήγματα αληθείας. Όχι τόσο για το "που ανήκομεν" πολιτικά διότι αυτό έχει να κάνει με τις ιστορικές συγκυρίες. Γιατί η Ιστορία δεν συγχωρεί ποτέ στα κράτη την άγνοια της πραγματικότητας του εθνικού συμφέροντος. Το βλέπουμε άλλωστε και στις μέρες μας να συμβαίνει, με μια Μεγάλη Βρετανία η οποία αδιαμφισβήτητα "ανήκει στη Δύση" αλλά επέλεξε πολιτικά έναν
άλλον δρόμο όπως ασφαλώς είναι δικαίωμά της. Κι όταν λέω ότι "ανήκει στη Δύση" ασφαλώς και αναφέρομαι στην πολιτιστική- πολιτισμική συγγένεια που έχει η Βρετανία με τα υπόλοιπα έθνη της Ευρώπης.
Στην Ελλάδα, η όποια συζήτηση για το που ανήκει η χώρα μας πολιτισμικά, έχει μπλεχτεί σε εντελώς "θολά νερά" αφού συνήθως τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται περιπλέκουν τα πράγματα γιατί συνδέεται αυθαίρετα το "πολιτικό" με το "πολιτισμικό". Η αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως να βοηθήσει τα έθνη της Ευρώπης να συμπορευτούν ομόψυχα σε ένα κοινό μέλλον (πολιτικό κομμάτι), μπλέκεται συνήθως με την κοινή πολιτιστική κληρονομιά των Ευρωπαίων (πολιτισμικό κομμάτι), που αν και το ξεχνάμε, είναι η ελληνική!
Με λίγα λόγια το επιχείρημα έχει ως εξής: αφού η Ευρωπαϊκή Ένωση, βαίνει προς τον Καιάδα, αδυνατώντας να πετύχει την σύμπλευση των Ευρωπαϊκών εθνών σε πολιτικό επίπεδο, τότε αυτήν την Ευρώπη δεν την θέλουμε, δεν ανήκουμε σε αυτήν και δεν θέλουμε καμία σχέση με αυτήν.
Ο κίνδυνος που περιέχει ένα τέτοιο επιχείρημα είναι μεγάλος διότι όταν τεθεί λάθος βάση στο επιχείρημα, τότε θα έχουμε και λάθος συμπέρασμα: το πολιτικό μπλέκεται με το πολιτισμικό και ακολουθεί ένας ιδιαιτέρως επικίνδυνος αχταρμάς, ο οποίος δυστυχώς υιοθετείται από τις πολιτικές δυνάμεις και κάνει τα πράγματα χειρότερα. Έτσι έχουμε το φαινόμενο της διαίρεσης των Ελλήνων σε "φιλοευρωπαϊστές", "αντιευρωπαϊστές", "φιλορώσσους", "φιλοανατολίτες" και πάει λέγοντας. Πλήρης δηλαδή επανάληψη των πρώτων χρόνων της μετεπαναστατικής Ελλάδας των "ρωσικών, γαλλικών, αγγλικών κομμάτων".
Το που ανήκει η Ελλάδα πολιτισμικά είναι ξεκαθαρισμένο όχι μόνο από την πραγματικότητα αλλά και από την αφρόκρεμα της Ευρωπαϊκής διανόησης διαχρονικά, η οποία αναγνωρίζει ως γεννήτορά της τον ελληνικό πολιτισμό και μόνο! Κι εκεί σταματάει κάθε κουβέντα γιατί είναι γελοίο και ανεδαφικό να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν ανήκει σε κάτι το οποίο ο ίδιος δημιούργησε. Ιδιαιτέρως άνθρωποι όπως εγώ, οι οποίοι έχουν περάσει μεγάλο μέρος της ζωής τους σε κράτη της Δύσης, αντιλαμβάνονται πολύ καλά την ευκολία με την οποία μπορεί ο Έλληνας να συμπλεύσει σε μεγάλο μέρος με τις αντιλήψεις για τη ζωή ενός Γερμανού, Ιταλού κ.ο.κ. Σαφώς και οι διαφορές θα είναι εκεί, για να θυμίζουν πάντα την αλήθεια των εθνικών χαρακτηριστικών, αλλά οι ομοιότητες μπαίνουν σε κοινή βάση, την οποία κάθε λαός εξηγεί με τον δικό του τρόπο. Δεν συμβαίνει το ίδιο με άλλους λαούς του κόσμου. Ελάχιστος είναι ο συγχρωτισμός Ελλήνων με Κινέζους, για παράδειγμα, στη Γερμανία. Προβληματικός ο συγχρωτισμός με Τούρκους και με τους υπόλοιπους μουσουλμάνους. Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως με τους υπολοίπους Ευρωπαίους, οι οποίοι μάλιστα, αναγνωρίζουν στον Έλληνα έναν άμεσο και ευχάριστο τύπο ανθρώπου καλλιεργώντας, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις. Πολλές φορές μάλιστα, παρατηρείται το φαινόμενο του μιμητισμού, αφού όλο και περισσότεροι προσπαθούν να ζήσουν εντονότερα τα ελληνικά ήθη και έθιμα, γοητευμένοι από τον τρόπο με τον οποίο οι Έλληνες τα βιώνουν. Έτσι θα δείτε πολλούς Γερμανούς να γιορτάζουν με Έλληνες το ελληνικό Πάσχα, ελάχιστους όμως να συμμετέχουν στο Ραμαζάνι των Μουσουλμάνων ή την κινέζικη Πρωτοχρονιά. Θα δείτε πολλούς λάτρεις και γνώστες του ελληνικού πνεύματος και των αθάνατων γραπτών των Ελλήνων φιλοσόφων και ελαχίστους λάτρεις του Κορανίου.
Και μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα, υπάρχουν ακόμη Έλληνες που ψάχνουν ακόμα τον προσανατολισμό τους για το που ανήκουμε. Μια απλή επίσκεψη σε μουσουλμανική κηδεία, όπου οι γυναίκες απαγορεύεται να παρευρεθούν, θα πείσει ακόμα και τον πιο δύσπιστο για τις χαοτικές διαφορές που υπάρχουν με την Ανατολή. Ακόμη και στις ελάχιστες περιπτώσεις μουσουλμάνων από τα βαλκανικά κράτη, που οι γυναίκες επιτρέπεται να παραστούν σε κηδεία, στέκονται μακρυά από τον τόπο της ταφής, με αποτέλεσμα η μάνα να μην μπορεί να κλάψει το παιδί της. Το παράδειγμα αποτελεί προσωπικό μου βίωμα, με τις Γερμανίδες φίλες μου να είναι έξω φρενών μετά την κηδεία γιατί τις απέκλεισαν από την τελετή ταφής ενός κοινού μας γνωστού μουσουλμάνου από κράτος της Βαλκανικής. Συζητώντας το γεγονός μετά την κηδεία, διαπιστώσαμε την χαοτική διαφορά αντιλήψεων Ανατολής και Δύσης.
Σαφώς και είναι μικρός ο χώρος ενός άρθρου για να προχωρήσω σε μια λεπτομερή ανάλυση διαφορών Ανατολής- Δύσης. Το παράδειγμα είναι ένα μικρό δείγμα μόνο.
Συνοψίζοντας θέλω να συμπεράνω ότι το μόνο που θα έπρεπε να απασχολεί τον ελληνικό λαό και κατ΄επέκταση το πολιτικό του σύστημα, είναι ο τρόπος με τον οποίο η Ελλάς θα μπορέσει να συνεργαστεί και πολιτικά με τους λαούς της Δύσης, εφόσον η πολιτισμική βάση είναι εμφανώς κοινή. Οποιαδήποτε άλλη συζήτηση, είναι εκτός από επικίνδυνη και ανεδαφική. Ιδιαιτέρως να προσεχθεί η λέξη "συνεργασία". Γιατί ουσιαστικά, στην πολιτική δεν ανήκεις πουθενά. Απλώς υπάρχουν βάσεις για να στηριχθείς και η πολιτισμική σύμπλευση είναι μια τέτοια βάση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου